આ ગામ
લીલાછમ બાવળો
આ ગામના ભોંકાય છે...
ને સ્મૃતિઓ
હજી ય કણસ્યા કરે છે.
આ દેવાલય -
એમાં વસેલા દેવ
મને જોઈને
જાણે સંકેલી લે છે -
એમની લીલા !
આ ધૂળિયો રસ્તો -
ડામરની સડક થઈ
લઈ જાય છે -
ઘેઘૂર વડલે !
વડલા હેઠળ મંડાણી છે -
મૂઈ ભેંસની મોંકાણ !
પેલી *આડી પર
વહી રહ્યો છે -
સદીઓનો બોજ !
આ રામજી મંદિર
ને આ ગામ-કૂવો !
એનાં પગથાર
હજી ય કરે છે -
મારાં અસ્તિત્વનો ઇન્કાર !
લો, આવ્યો ગામ-ચૉરો.
અહીંથી દૂ.....ર
ખાંભી જેવો દેખાય
એ મારો વાસ.
ગામમાં ઊગેલો સૂર્ય
અહીં આથમી જાય છે !
હા, મારો વાસ.
અહીં ખોળિયાં વેંઢીને
જીવે છે શ્વાસ -
જીર્ણ-શીર્ણ, ક્ષત-વિક્ષત...
યુગ-યુગથી.
પડવાને વાંકે ઊભેલાં
આ માટીનાં ઘર
ને આ છાપરાં નોંધારાં
ચૂવાને વિવશ
આંખોનાં અજવાળાં !...
આ ગામનો
બસ ! આટલો વારસો છે !
તો ય,
આ મારું ગામ !
આ ગામનો હું !!
ભલે કહી લો તમે.
પણ,
આ ગામ મારું નથી !
આ ગામ મારું નથી !!
આ ગામ, મારું નથી !!!
*આડી (આડું) = મૃત ઢોરને એનાં બન્ને છેડે બે પગ બાંધીને ખભે ઊંચકીને લઈ જવાતું વચ્ચેથી જાડું અને બન્ને કિનારેથી સ્હેજ પાતળું એવું એક મજબૂત લાકડું (સાગનું કે સીસમનું)
No comments:
Post a Comment